ذکر ابوالقاسم نصرآبادی رحمة الله علیه

شرافت مدارا کردن با مردم و مخفى نماند که:مدارا نیز نزدیک به رفق است.و مدارا عبارت از آن است که:  ناگوارى که از کسى به تو رسد متحمل شوى و به روى خود نیاورى و این از جمله صفاتى است که آدمى را در دنیا و آخرت به مراتب بلند و درجات ارجمند مى‌رساند و اغلب کسانى که در دنیا به مرتبه عظیم رسیدند از این صفت جلیله است. و از این جهت حضرت رسول-صلّى اللّه علیه و آله-فرمودند که:«پروردگار مرا امر کرد که با مردم مدارا کنم،همچنان که امر کرد که واجبات خود را به جاى آورم». از حضرت امام محمد باقر-علیه السّلام-مروى است که:«در تورات نوشته است که: در آن چیزهائى که خداى-تعالى-به موسى-علیه السّلام-فرمود آن بود که فرمود: اى موسى! در باطن خود اسرار مرا پنهان کن و پوشیده دار و در ظاهر خود آشکار کن از جانب من مدارا با دشمنان من و دشمنان خودت. »و حضرت امام جعفر صادق-علیه السّلام-فرمودند که: «طایفه‌اى از مردم مداراى ایشان با مردم کم بود و ایشان را از خانواده قریش انداختند و دور کردند با وجود اینکه از قریش بودند و در حسب و نسب ایشان هیچ عیب و علّتى نبود و طایفه‌اى از غیر قریش با مردم مدارا کردند و خود را به این دودمان رفیع ملحق ساختند.پس فرمودند که: هر که دست خود را از مردم نگاه دارد یک دست از ایشان نگاه داشته است ولى دستهاى بسیار از او باز داشته مى‌شود.   ۰۲/۱۰/۰۷ ۰ ۰ علی اصغر شمیمی ذکر ابوالقاسم نصرآبادی رحمة الله علیه...

پنجشنبه, ۲۳ آذر ۱۴۰۲، ۰۹:۳۰ ق.ظ علی اصغر شمیمی   از خطبه ‏هاى آن حضرت علیه السّلام است معروف به خطبة الأشباح (و وجه تسمیه آن باین اسم آنست که اشباح بمعنى اشخاص است و در این خطبه اصناف ملائکه و مخلوقات شگفت آور و چگونگى آفرینش آنها بیان می شود) و آن از خطبه ‏هاى جلیل و بزرگ است (امام علیه السّلام این خطبه را براى آن بیان فرمود که) شخصى از آن بزرگوار درخواست نمود که خدا را به قسمی برای او وصف نماید که گویا او را آشکار مى ‏بیند، پس حضرت از آن درخواست (و اعتقاد او بجائز دانستن وصف خداوند متعال بصفات اجسام) خشمناک گردید.مسعدة ابن صدقه از حضرت امام صادق جعفر ابن محمّد علیهما السّلام روایت کرده آن بزرگوار فرمود: امیر المؤمنین علیه السّلام در کوفه بالاى منبر این خطبه را بیان نمود، براى آنکه مردى نزد آن حضرت آمد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین براى ما پروردگار ما را چنان وصف کن که دوستى و معرفت ما در باره او زیاد گردد، امام علیه السّلام (از این پرسش جاهلانه) بخشم آمد و فریاد کرد که مردم همگى به نماز حاضر شوند، پس مردم اجتماع کردند بطوریکه مسجد پر از جمعیّت شد و حضرت بالاى منبر تشریف برد در حالت غضب که رنگ مبارکش تغییر یافته بود و خداوند سبحان را حمد و سپاسگزارى نمود و درود بر پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرستاد، آنگاه فرمود: سپاس خدائى را سزا است که منع عطاء و نبخشیدن، مال و مکنتش را نمى ‏افزاید، وجود و بخشش، ثروت و دولتش را نمى ‏کاهد، زیرا (آنچه عطاء فرماید مى ‏آفریند، نه مانند عطاء و بخشیدن بندگان از جمع آمده ‏ها اخراج نماید، لذا امام علیه السّلام مى ‏فرماید:) مال هر عطاء کننده‏اى غیر از خداى تعالى کم گردیده و هر منع کننده از عطایى سواى حقّ تعالى نکوهش شده است (زیرا منع از عطا ذکر ابوالقاسم نصرآبادی رحمة الله علیه...